Een weekeindje weg naar Pokhara

Afgelopen weekeind, van zaterdag 8 april 2017 tot en met maandag 10 april 2017 stond in het teken van het verpozen! Ik had voor het luttele bedrag van Npr 4000,- (ong. € 36,-) een reisje geboekt naar Pokhara. Dat het zo goedkoop was heb ik geweten!
Pokhara ligt aan de belangrijkste doorgaande weg in Nepal en wel vanuit Kathmandu naar de Indiase grens en v.v.
Dit betekent dat er dus veel, zeg maar gerust héél veel, voornamelijk zwaar verkeer over die weg rijdt. Er was gezorgd voor een modern uitgevoerde touringcar die ons naar het illustere Pokhara zou brengen.
Hemelsbreed was de afstand zo’n ruime 200 kilometer, dus naar Nederlandse begrippen een reis van, pak ‘m beet, 1,45 uur echter naar Nepalese begrippen doe je daar van weer zo’n 8 uur over!
Allereerst gingen we ongeveer 45 minuten (Nepalese tijd noemen ze dat) te laat weg en duurde het al een kleine 1,5 uur om uit Kathmandu te geraken! Ook hier al heel veel zwaar verkeer in te smalle straten.
Onderweg werd met enige regelmaat gestopt om de inwendige mens te versterken en zich zo nodig sanitair te kunnen verpozen. Zoals gezegd is de weg naar Pokhara erg druk met voornamelijk vrachtverkeer en bussen. Dat brengt met zich dat de gemiddelde snelheid erg laag ligt en de neiging om in te halen navenant hoog is. Maar ja, inhalen op een tweebaans weg van een vrachtwagen met een bus, dat zal niet zo snel gebeuren…… Wel dus! Ieder moment dat er maar het geringste gaatje gezien werd om in te halen werd dat gedaan, ongeacht bochten of andere het uitzicht belemmerende omgevingsfactoren. Ik heb mezelf een aantal keren horen zeggen ‘Ik zou het niet doen…’ of ‘Als dat maar goed gaat!’ Uiteindelijk ging het allemaal goed en zijn we heelhuids op de plaats van bestemming gekomen.
Ik kreeg een (voor Nepalese begrippen) ruime kamer die ik niet behoefde te delen, dus dat was meegenomen. De namiddag en ovond het ik benut door een kleine wandeling te maken door de stad om daarbij tot de ontdekking te komen dat er vanaf 15.00 uur tot en met 20.00 sprake was van een ‘happy hour’. Ik heb daar dankbaar gebruik van gemaakt!.
Pokhara ligt ten westen van Kathmandu en geeft bij helder weer uitzich op een deel van de himalaya-keten met ondermeer de Annapurna. Wat er niet bij verteld werd is dat sedert vijf jaar deze keten na 14.00 uur onzichtbaar wordt door de wolken, welke het gevolg zijn van industriële verontreiniging door, volgend de Napalezen, met name de Chinezen en Indiërs. Zelfreflectie bij de Nepalezen met betrekking tot vervuiling heb ik niet op kunnen merken 🙁 Hierdoor heb ik maar beperkte foto’s kunnen maken van de fraaie Annapurna. Op zondag zijn we naar de World Peace Stupa (Tempel) gelopen. Eerst moesten we het meer oversteken met een boot en gids en peddels (voor de gids)! Aan de overkant gekomen werd er medegedeeld dat we een uur moesten klimmen naar de stup en dat het stijl zou worden. Tuurlijk! De gids kreeg gelijk. Het (mijn) tempo zakte zo snel dat ik al spoedig achteraan liep.
Van mijn fietsconditie van afgelopen jaar bleek toch maar bar weinig over te zijn….Halverwege nog even een mooie foto gemaakt alsof er niets aan de hand was. De laatste inspanning werd beloond met de prachtige World peace stupa! De terugweg was minder inspannend omdat deze met een grote boog om het meer heenging. Beneden gekomen zijn we nog blootgesteld aan een tweetal natuurwonderen, te weten een waterval, die die naam zeker niet mocht hebben omdat er nauwelijks water doorheen liep, het was namelijk een droge periode. Het regenseizoen moest namelijk nog aanbreken. Daarna mochten we op eigen kosten nog een grot bezoeken. Hebben we gedaan, maar als je vergelijkbare grotten in Oostenrijk als eens gezien hebt dan is het enige positieve aan deze grot de geringe toegangsprijs van Npr 100. Gelukkig was er daarna bier……
De terugreis op maandag was een kopie van de heenreis op zaterdag met dat verschil dat we er nog een uurtje langer over deden omdat het verkeersinfarct in Kathmandu van zodanige omvang was dat er wederom geen doorkomen aan was!